Test palności FMVSS 302/ ISO 3795
Test palności materiałów we wnętrzach pasażerskich pojazdów silnikowych oparty jest o szybkość palenia próbki.Test ten stosuje się najczęściej dla:
- obić tapicerskich,
- uszczelek samoprzylepnych oraz mocowanych mechanicznie,
- mat gumowych, wykładzin,
- elementów obudów z tworzyw sztucznych i laminatów.
Parametry próbki:
- Wymiar standardowy: 102 x 356 mm
- Grubość jest równa grubości pojedynczego lub złożonego materiału zastosowanego w pojeździe, chyba że grubość materiału przekracza 13 mm, w którym to przypadku próbka jest przycinana do łącznej grubości 13 mm, mierzonej od powierzchni próbki znajdującej się najbliżej przestrzeni powietrznej przedziału pasażerskiego.
- Jeżeli materiał może reagować inaczej w zależności od kierunku cięcia, musi być badany w dwóch kierunkach. Na przykład, materiały tkane (np. dywany, tkaniny, itp.) muszą być testowane z 5 próbkami przeciętymi w górę rolki i 5 próbkami przeciętymi w poprzek rolki.
- Jeżeli materiał przylega do innych materiałów w każdym punkcie styku, musi być badany jako kompozytowy materiał złożony z tymi innymi materiałami. Jeżeli materiał nie przywiera do innych materiałów w każdym punkcie styku, należy go badać oddzielnie.
Przebieg testu
Próbka jest ustawiona poziomo i wystawiona na działanie małego płomienia z palnika Bunsena na jednej krawędzi. Płomień jest przyłożony na 15 sekund, a następnie odciągnięty od próbki. Szybkość przemieszczania się płomienia przez próbkę jest mierzona pomiędzy dwoma punktami. Kryterium zaliczenia/niezaliczenia opiera się na szybkości spalania w poprzek próbki, przy maksymalnej szybkości spalania wynoszącej 102 mm na minutę.
Historia:
Metoda badawcza, znana jako FMVSS 302, została przyjęta w 1971 r. w celu ustalenia maksymalnej szybkości spalania materiałów wewnętrznych. Celem było zmniejszenie ciężkości i częstotliwości występowania poparzeń podczas pożarów pojazdów poprzez wydłużenie czasu ewakuacji pasażerów, zwłaszcza w przypadku pożarów spowodowanych przez wyrzucone papierosy i zapałki. Jej pierwowzorem była metoda 5906 National Highway Traffic Safety Administration której początek sięga 1969 roku.
